Δεν ξέρω πόσο υπερήφανη μπορεί να ένιωσε η Βασίλισσα Ελισάβετ με αυτά που είδε από τον Ντάνι Μπόιλ - τον βραβευμένο με Οσκαρ σκηνοθέτη της τελετής έναρξης.
Είδαμε την Μαίρι Πόππινς, λιβάδια βγαλμένα από τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, παιδάκια με πυτζάμες, το εθνικό σύστημα υγείας της Βρετανίας (!), καρικατούρες από εφιάλτες των παιδιών, τον Κάπταιν Χουκ...
Ακόμα και το κεφάλαιο που λέγεται Σέξπιρ, ο Μπόιλ το ξεπέταξε με ένα απόσπασμα ελάχιστων δευτερολέπτων... Αντίθετα, εργάστηκε σκληρά για να παντρέψει το Farmville με την Eurovision, άνοιξε τα κιτάπια του πολιτισμού της Βρετανίας και έβγαλε... τον Μίστερ Μπιν, τον Τζέιμς Μποντ και τους... Arctic Monkeys. Επιστράτευσε ελικόπτερα, ταχύπλοα και ποδήλατα, καταφέρνοντας να παρουσιάσει την πιο άσχημα μακιγιαρισμένη Τελετή έναρξης των τελευταίων δεκαετιών.όιλ. Ακούσαμε και το αμίμητο του Ζακ Ρογκ: "Με μια έννοια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιστρέφουν σπίτι τους απόψε! Ηταν εδώ που η ευγενής άμιλα και το fair play έγιναν κανονισμοί". Ημαρτον, τρίζουν τα... Ελγίνια μάρμαρα!
Τουλάχιστον, οι βρετανοί δεν έφταιγαν για τα ευτράπελα της παρέλασης των αθλητών, που έδειχναν να απολαμβάνουν τη στιγμή - και καλά έκαναν. Εκεί είδαμε τις...
γαλότσες που φορούσαν τα μέλη της αποστολής της Τσεχίας, τον λευκό σημαιοφόρο της Κένυας, τη φαντασία της Γερμανίας στην ένδυση (γαλάζιο τα αγοράκια, ροζ τα κοριτσάκια), την παρέλαση της Bermuda με... βερμούδες (!), τη ροζ περούκα που φορούσε ένας αθλητής της Ισπανίας, τους μόλις 5 αθλητές που εκπροσωπούν το -161.000.000 πληθυσμού- Μπαγκλαντές...
In the end, που λένε και στο νησί, αυτό που θα μας μείνει από την τελετή έναρξη του Λονδίνου, θα είναι η κούραση, η βαρεμάρα και το μόνιμο ερωτηματικό στο πρόσωπό μας. Αν η ιστορία της Βρετανίας συνοψίζεται στην μουσική επανάσταση από τη δεκαετία των 60's και μετά, τότε δεν είναι να απορεί κανείς για το απόλυτα βαριεστημένο ύφος της Ελισάβετ, που κοίταγε το μανικιούρ της, αντί την τελετή.
Πάλι καλά δηλαδή, που μας αρέσει η μουσική τους...
sport.gr
