Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους κρέμασε τη φανέλα, για να φορέσει το κοστούμι του assistant coach στη Ζάλγκιρις. Ομάδα που του στέρησε την ευκαιρία, στην εκκίνηση της καριέρας του ως παίκτη, αλλά... έμαθε από το λάθος της!
Ποτέ δεν περίμενε πως θα ζήσει όσα έζησε. Όπως ο ίδιος είχε παραδεχθεί σε συνέντευξη του, στην αλλαγή της δεκαετίας "ονειρευόμουν μεγάλα πράγματα, όχι όμως αυτά που έζησα. ήταν απίστευτα και νιώθω ευγνώμων. Ποτέ δεν περίμενα τόση επιτυχία. Νιώθω τυχερός. Η ζωή ξεπέρασε τη φαντασία". Επρόκειτο για crazy ride; "Με εμένα όλα είναι τρελά", είχε σχολιάσει, εξηγώντας πως το μεγαλύτερο μάθημα που του πρόσφερε αυτή η διαδρομή ήταν "να μην ανεβαίνω πολύ ψηλά, για να μην πέφτω πολύ χαμηλά. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση, για εμένα. Ό,τι κάνω, το κάνω έντονα. Από τις διακοπές, έως τις προπονήσεις".
Ελάτε να θυμηθούμε τη διαδρομή ενός εκ των θρύλων των ευρωπαϊκών γηπέδων, στη σύγχρονη ιστορία του μπάσκετ στην ήπειρο μας.
Η κατάσταση στη χώρα του ήταν τέτοια ("μόλις είχε ανεξαρτητοποιηθεί") που με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών του έφυγε για την Αμερική από πολύ μικρή ηλικία, για να σπουδάσει. Ήταν έφηβος όταν πήγε στο Solanco High School της Pennsylvania, όπου ασχολήθηκε (και) με το τένις. Όπως ομολόγησε ο ίδιος, ήταν καλός, αλλά όχι τόσο καλός, του τύπου να εμφανιζόταν στο Νο1 του ταμπλό. Συμπερασματικά,"είχα ερωτευτεί αυτό το άθλημα, αλλά... δεν υπήρχε μεγάλη παράδοση στη Λιθουανία". Για αυτό αφοσιώθηκε στο άθλημα που πίστευε ότι μπορεί να γίνει Νο1 -και με το οποίο ασχολείτο από τα 6: το μπάσκετ. Εκ του αποτελέσματος, μπορείτε να πείτε ότι είχε και δίκιο.
Συνέχισε τις σπουδές του στην άλλη ακτή του Ατλαντικού και στο Meryland, όπου έκανε καριέρα ως σούτινγκ γκαρντ. Δηλαδή, προσπάθησε γιατί τα δυο πρώτα χρόνια δεν είχε ακριβώς μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Απέκτησε, όταν βελτιώθηκε ως πασέρ και ως αμυντικός. Πάλι όμως, τα νούμερα του δεν έγιναν ικανά να τον τοποθετήσουν σε ομάδα, μέσω του ντραφτ. Δήλωσε συμμετοχή το 1998, δεν επελέγη και επέστρεψε στην Ευρώπη, για τη Λιέτουβος Ρίτας.
1998-99 (18π., κατά μ.ο. και 5.4 ασίστ)
Το καλοκαίρι του 1999 είπε το "ναι" στην Ολίμπια Λιουμπλιάνας, όπου συνεργάστηκε με έναν προπονητή που έμελλε να αλλάξει την κατεύθυνση της καριέρας του: τον Σμάγκο Σάγκατιν. Δεν ήταν από τους τύπους που γίνονται φίλοι με τους παίκτες. "Ήταν δικτάτορας, αλλά αυτό χρειάζονται οι νέοι παίκτες. Μαζί του βελτιώθηκα στο βαθμό που θα βελτιωνόμουν σε μια τριετία, με άλλον.Ήταν αυτός που μου έδωσε τη θέση βασικού πόιντ γκαρντ, σε ομάδα της Euroleague, ενώ η ομάδα της πόλης μου, η Ζάλγκιρις μου την είχε αρνηθεί. Ήμουν πολύ τυχερός που πήγα σε αυτό το πρόγραμμα". Η πιο έντονη στιγμή που θυμόταν από το 2000 δεν ήταν οι 27 πόντοι, στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, με τις ΗΠΑ. Ήταν η νίκη επί του Ολυμπιακού ("που είχε 3-4 ΝΒΑers και κόουτς τον Ιωαννίδη, ενώ εμείς ήμασταν όλοι παιδιά. Με ταλέντο, αλλά παιδιά"). Θυμάται και τα τρία ματς με την Μπαρτσελόνα στα play offs.
1999-2000 (9.3π., 3.4 ασίστ, ανά αγώνα)
Κυπελλούχος Σλοβενίας: 2000
Με την προτροπή του Σάγκατιν ("αν πάρεις πολλά λεφτά από μεγάλη ομάδα που παίζει σε δυνατή λίγκα, μη το σκεφτείς. Να πας"), δέχθηκε την πρόταση της Μπαρτσελόνα, όπου πέρασε τα τρία επόμενα χρόνια. Το 2003 αναδείχθηκε MVP της ισπανικής λίγκας, Mr. Europa Player of the year και... πολλά άλλα. Παρεμπιπτόντως, ήταν η χρονιά του triple crown. "Ο Πέσιτς δεν με "πήγαινε" ιδιαίτερα και το καλοκαίρι του 2003 ήταν το πιο οδυνηρό της ζωής μου. Ήθελα να μείνω, αλλά ο κόουτς δεν ήθελε να με κρατήσει. Είχε πάρει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, στην ιστορία του οργανισμού και δεν τον κουνούσε κανείς. Με πείραξε ότι είπε ψέματα". Πως ο Σάρας είχε ζητήσει πολλά λεφτά και για αυτό δεν τον κράτησε. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που είχε τηλεφωνήσει σε δημοσιογράφο, να πει την αλήθεια. Το δεδομένο ωστόσο, ήταν πως είχε αποκτήσει ένα ακόμα "σπίτι". Ήξερε πως η Βαρκελώνη θα ήταν πάντα σημαντική για εκείνον.
2000-2003 (13.4π. και 3.2 ασίστ)
Πρωταθλητής Ισπανίας: 2001, 2003, Κυπελλούχος Ισπανίας: 2001, 2003, Πρωταθλητής Ευρώπης: 2003, MVP Final Four, Mr. Europa, MVP ισπανικής λίγκας, MVP Eurobasket Σουηδίας
Μετά τα όσα συνέβησαν, σκεφτόταν να μείνει στην Ισπανία και να πάει στη Βιτόρια. Είχε τρελάνει όλους τους οικείους του, μέχρι να καταλήξει στη Μακάμπι. Πριν πάρει την απόφαση του, είχε συγκεντρώσει πληροφορίες για τις πόλεις, την καθημερινότητα, τη φιλοσοφία των ομάδων. Είχε μάθει τα πάντα και έκρινε πως ταίριαζε καλύτερα στην "ομάδα του λαού", με την οποία δέθηκε. Γενικά βέβαια, "δενόμουν με τα μέρη που έπαιξα. Μάλλον φταίει η προσωπικότητα μου". Πριν ενσωματωθεί στους Ισραηλινούς, πήρε το χρυσό με τη Λιθουανία, στο Eurobasket της Σουηδίας και αναδείχθηκε MVP. Οι τρεις πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι. Μετά "ερωτεύτηκα οτιδήποτε αφορούσε τη Μακάμπι. Τον κόσμο, τους φαν, την πόλη. Με αυτήν την ομάδα παίξαμε το στιλ στο οποίο είμαι καλός. Δεν νικούσαμε απλώς. Διασκεδάζαμε στο παρκέ. Έβλεπα τα παιχνίδια μας, όταν τα είχε σε επανάληψη και ποτέ δεν είχα απολαύσει περισσότερο να βλέπω τον εαυτό μου και την ομάδα μου. Ήμασταν φίλοι. Σαν... 12 κορίτσια, σε καφετέρια. Έτσι συμπεριφερόμασταν. Κάναμε διακοπές μαζί, βγαίναμε μαζί. Ήταν απίστευτα. Και ο Γκέρσον ήταν εξαιρετικός. Τον σέβομαι απόλυτα. έχει μεγάλο στόμα, αλλά δεν με νοιάζει". Ήταν μια όμορφη παρέα που πανηγύρισε και τίτλους.
2003-05 (15.7π. και 5 ασίστ ανά αγώνα)
Πρωταθλητής Ισραήλ: 2004, 2005, Κυπελλούχος Ισραήλ: 2004, 2005, Πρωταθλητής Ευρώπης: 2004, 2005, Ο πρώτος παίκτης στη σύγχρονη ιστορία, με back to back to back (ή αλλιώς three peat), MVP Final Four 2004, MVP Final Four 2005
Γιατί ενώ όλα ήταν υπέροχα πήγε στο ΝΒΑ; "Γιατί σκέφτηκα ότι αν δεν πήγαινα τότε, δεν θα πήγαινα ποτέ. Ένιωσα πως έπρεπε να το κάνω. Η εμπειρία ήταν τέλεια, αν και ο κόσμος δεν έχει την ίδια άποψη. Θεωρώ ότι ήμουν αξιοπρεπής. ΟΚ, δεν είχα τους αριθμούς που είχα στην Ευρώπη, αλλά "έβγαλα" ό,τι περισσότερο μπορούσα. Το λάθος ήταν ότι δεν απήλαυσα το παιχνίδι. Εκεί οι κόουτς δεν ελέγχουν την ομάδα. Ένα πράγμα που λάτρεψα στον Ομπράντοβιτς είναι πως αν υπάρχει θέμα, θα έλθει να στο πει και σε δυο λεπτά, δεν θα υπάρχει πια. Άλλοι κόουτς δεν έχουν τα άντερα να μιλήσουν και το πρόβλημα διογκώνεται". Πριν προχωρήσουμε στα του Παναθηναϊκού, να σημειώσουμε ότι πήγε ως αντάλλαγμα στους Ουόριορς ("όπου ο Ντον Νέλσον με ρώτησε "τι είδους παίκτης είσαι;". Του απάντησα "με πήρες ως αντάλλαγμα και δεν ξέρεις; Τότε τι προπονητής είσαι; Όλα ήταν θέμα νούμερων, χρημάτων στα συμβόλαια. Ήμουν δυστυχισμένος"").
Indiana Pacers 2005-1/2007, Golden State Warriors 1/2007-20/9/2007
Το καλοκαίρι του 2007 τα γραπτά τον ήθελαν να πηγαίνει στον Ολυμπιακό. Όλοι όσοι τον συναντούσαν στο Eurobasket της Ισπανίας, του έκαναν τη σχετική ερώτηση, σε βαθμό που κάποια στιγμή έχασε την υπομονή του και άρχισε τα... γαλλικά. "Έλεγα να μην πιστεύουν τίποτα, έως ότου δουν φωτογραφία, με τον παίκτη να υπογράφει". Τότε σκεφτόταν να μείνει στο ΝΒΑ. Μόλις όμως, είδε πως η κατάσταση στους Warriors δεν γινόταν καλύτερη, αποφάσισε να γυρίσει στην Ευρώπη "και άμεσα αποφάσισα να υπογράψω στον Παναθηναϊκό", με τον κόσμος του να του συστήνεται από την άφιξη του στο "Ελ. Βενιζέλος". "Εκείνη τη μέρα γνώρισα την ελληνική τρέλα. Ήταν απίστευτη στιγμή, αλλά.. σκεφτόμουν "τι θα γίνει αν κάνω κάτι κακό; Αν είναι έτσι χαρούμενοι, φαντάσου πώς θα είναι λυπημένοι;". Μετά το Βερολίνο θυμήθηκε αυτή τη στιγμή. "Τουλάχιστον τότε ήξερα πως τους έχω δώσει κάτι". Ήθελε να συνεργαστεί με τον Ομπράντοβιτς "γιατί πάντα θες να δουλεύεις με έξυπνους ανθρώπους" και στον ΠΑΟ βρήκε άλλη μια παρέα, που απολάμβανε τη συνύπαρξη της εντός και εκτός παρκέ.
2007-2010 (8.5π., 2.7 ασίστ, ανά αγώνα).
Πρωταθλητής Ελλάδας: 2008, 2009, 2010, Κυπελλούχος Ελλάδας: 2008, 2009, Πρωταθλητής Ευρώπης: 2009. Ο πρώτος παίκτης στην ιστορία, που πήρε τη Euroleague με τρεις διαφορετικές ομάδες, ενώ συνολικά πανηγύρισε 4 triple crown.
Το 2009 αποφάσισε να τακτοποιήσει ένα πρόβλημα που είχε στο γόνατο (έκανε την επέμβαση που είναι γνωστή ως "μικροκατάγματα" και ο παίκτης χρειάζεται τουλάχιστον έξι μήνες αποθεραπείας, για να επιστρέψει), με το χρόνο του και τους αριθμούς του να μειώνονται κατακόρυφα, τη σεζόν 2009-2010. το καλοκαίρι του 2010 περίμενε, περίμενε, περίμενε και τελικά επέστρεψε στη Λιέτουβος Ρίτας, περισσότερο για να επιστρέψει στη ρουτίνα του.
11/2010-1/2011 (7.3 π., 4.3 ασίστ, ανά αγώνα)
Τον Γενάρη του 2011 εμφανίστηκε η Φενέρμπαχτσε για να εξαγοράσει το συμβόλαιο του με τους Λιθουανούς και να τον κάνει δικό της.
1/2011-7/2011: (4.8π., 1.5 ασίστ ανά αγώνα)
Πρωταθλητής Τουρκίας, κυπελλούχος Τουρκίας
Η επιστροφή στον Παναθηναϊκό αποτέλεσε γεγονός, τον Σεπτέμβριο του 2011. Στα 36 του αναδείχθηκε MVP του ελληνικού Κυπέλλου και είχε την ευκαιρία να συναντηθεί για μία ακόμη φορά με φίλους, αλλά και να κάνει κάτι που χρωστούσε στον εαυτό του χρόνια: οικογένεια. "Πάντα κάνω ό,τι είπα: δίνω το 100%. Ως γιος, ως παίκτης, ως σύζυγος. Η πρώτη προσπάθεια (είχε παντρευτεί στο Ισραήλ) δεν "δούλεψε" για εμένα. Προσπαθείς, προσπαθείς, και κάποιες φορές πετυχαίνεις. Άλλες όχι. Σίγουρα ξαναπροσπαθείς" και πετυχαίνεις. Ή τουλάχιστον, αυτή ήταν η δική του εξέλιξη, με τη σύζυγο του, Άννα και τα δυο τους παιδιά (Άιλα και Σαρούνας).
Τον Ιούλιο του 2012 ήλθε η ώρα για μια ακόμη επιστροφή (Μπαρτσελόνα), με την οποία έφτασε και στο Final Four της Euroleague, ενώ τον Σεπτέμβριο του 2013 υπέγραψε στη Ζάλγκιρις, με την οποία ολοκλήρωσε μια καριέρα που πολλοί ονειρεύονται, ελάχιστοι όμως, έχουν την ευκαιρία και την τύχη να ζήσουν.
Κάποτε, είχε πει ότι δύσκολα θα γινόταν προπονητής, διότι ήξερε πως... θα πήγαινε φυλακή ("ξέρω πως δεν έχω την υπομονή να διαχειριστώ... τυχόν λάθη", έλεγε και γελούσε). Προφανώς, όμως η ιδέα ωρίμασε μέσα του, (με τον Παναθηναϊκό να του κάνει την πρώτη πρόταση της ζωής του για να γίνει χεντ κόουτς, το καλοκαίρι του 2012 και τους Ζάλγκιρις και Μακάμπι να του προσφέρουν τη θέση του ασίσταντ, αφού προηγήθηκε η δήλωση του ότι θέλει να γίνει προπονητής, αλλά να μάθει σωστά και σταδιακά τη δουλειά. Τελικά, διάλεξε το σπίτι του. Το πρώτο. Την ομάδα της πόλης στην οποία γεννήθηκε και που αν του στέρησε την πρώτη ευκαιρία να γίνει πόιντ γκαρντ ομάδας Euroleague, του προσφέρει τη δυνατότητα να ξεκινήσει από εκεί μια νέα, μεγαλειώδη καριέρα.Kaferini η ενημέρωση στoν καφέ της πόλης
