Ο μικρός Ζέιντ Κοράλικ από το Σεράγεβο γεννήθηκε χωρίς να ακούει. Όταν όμως έφτασε στα έξι του χρόνια αυτό δεν ήθελε με τίποτα να τον εμποδίσει από το να πάει σχολείο..
Έτσι, η μητέρα του Μιρζάνα ρώτησε στο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς της αν μπορούσε να γράψει το γιο της στην πρώτη τάξη.
Η δασκάλα Σανέλα Λουμάνοβιτς αμέσως είπε ναι.
Όταν ο Σεπτέμβρης έφτασε ο Ζέιντ καθόταν σιωπηλός στο θρανίο της τάξης χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει μιας και ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και κανείς από το σχολείο δεν ήξερε την νοηματική γλώσσα. Έτσι, η δασκάλα αποφάσισε πως θα έπρεπε να κανει κάτι γι’ αυτό.
Προσπάθησε να αναπτύξει τα δικά της κόλπα και μερικά σημάδια για να μπορεί να επικοινωνήσει με τον 6χρονο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Το παιδί έπρεπε να μπορεί να επικοινωνεί και με τους συμμαθητές του και να μην είναι απομονωμένο στην τάξη.
Τρεις μήνες αργότερα, όλοι οι μαθητές της πρώτης τάξης στο δημοτικό σχολείο Osman Nakas στο Σαράγεβο, είχαν μάθει τα βασικά της νοηματικής γλώσσας και μπορούσαν να επικοινωνούν με τον συμμαθητή τους.
Το 2003, η Βοσνία θέσπισε νόμους που επιτρέπουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ενταχθούν πλήρως στην κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων των κανονικών σχολείων. Τα παιδιά υποτίθεται ότι έχουν βοηθούς που κάθονται μαζί τους στην τάξη και μεταφράζουν ή βοηθούν με όποιο τρόπο απαιτείται. Στην πραγματικότητα όμως στη Βοσνία με δυσκολία μένουν ανοιχτά ακόμα και τα σχολεία πόσω μάλλον να υπάρχουν αυτοί οι ειδικοί στις τάξεις. Έτσι όλα επαφίενται στην καλή θέληση του προσωπικού του σχολείου.
Ευτυχώς ο Ζέιντ ήταν από τους τυχερούς. Η μητέρα του λέει πως πριν αρχίσει το σχολείο είχε κάνει κάποιες προσπάθειες να του μάθει τη νοηματική, αλλά εκείνος δεν έδειχνε ενδιαφέρον. Τώρα ανυπομονεί κάθε μέρα να πάει στο σχολείο. Οι συμμαθητές του υποδέχτηκαν με πολύ ενθουσιασμό την πρόκληση για εκμάθηση μιας νέας γλώσσας και πλέον διδάσκουν τους γονείς τους στο σπίτι.
Kaferini
η ενημέρωση στoν καφέ της πόλης
