Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε η κόρη του Τάσου Ισαάκ, Αναστασία, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι μέλος της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ- Σολωμού και ακολουθεί την πορεία των μοτοσικλετιστών. Η Αναστασία Ισαάκ μοιράστηκε με τους παρευρισκόμενους σκέψεις και συναισθήματα για τη θυσία του πατέρα της αλλά και του Σολωμού Σολωμού τον Αύγουστο του 1996.
Οι μοτοσικλετιστές κατά δεκάδες, από όλες τις πόλεις της Κύπρου έκαναν πορεία κατά φάλαγγες προκειμένου να φθάσουν στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Εκεί, τους περίμενε ο πατέρας του Σολωμού Σολωμού, Σπύρος αλλά και η μητέρα του Τάσου Ισαάκ.
Η Αναστασία είπε μεγάλες αλήθειες. Αλήθειες που πονάνε και θα ενοχλήσουν όσους σπεύδουν να συζητήσουν για «λύση» του Κυπριακού.
«Κλειστήκαμε στο εγώ μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας», ανέφερε μεταξύ άλλων η Αναστασία Ισαάκ.
«Οι δολοφόνοι βαφτίζονται “βουλευτές” και “υπουργοί”. Ο δολοφόνος του πατέρα μου καμαρώνει για την έδρα του στην ψευδοβουλή. Ο δολοφόνος του Σολωμού Σολωμού ζει ανενόχλητος στα κατεχόμενα. Κι εμείς ανοίγουμε τα οδοφράγματα της ντροπής και παρακαλούμε τους διεθνείς οργανισμούς να μας προστατέψουν», τόνισε, υπενθυμίζοντας ότι το ένταλμα της Ιντερπόλ βρίσκεται στα ράφια εδώ και 23 χρόνια.
«Διερωτώμαι για πόσο καιρό ακόμα θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη. Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο μνημονεύουμε επιπλέον και τη δικαιοσύνη. Και πραγματικά διερωτώμαι: Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης πέθαναν σήμερα θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σωβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα;» είπε.
Ανέφερε επίσης, «τους ενόχλησαν τρία μέτρα γης και έβγαλαν ένταλμα επειδή τοποθετήσαμε έναν σταυρό για την μνήμη τους αλλά τα τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, το 37% της κατεχόμενης γης μας δεν τους ενόχλησε».
